Hinke en Arno

Ik moet mezelf er echt toe dwingen om over afgelopen maand een verhaal te schrijven. Zoveel gezien en gedaan plus ik kan niet kort iets samenvatten geeft het resultaat dat dit wel weer een redelijk lang stuk gaat worden. Morgenavond gaan Arno en ik naar het vliegveld, ´s nachts vliegen we naar Atlanta en de volgende middag gaat het vliegtuig door naar Amsterdam. Voor het eerst dit jaar kan ik voet zetten op Nederlanse bodem. Ik heb er zin in, maar ook een klein beetje niet. Dan is dit half jaar alweer voorbij, kom ik voorlopig niet meer in Zuid Amerika, reis ik niet meer rond in een ander land met andere culturen en gewoontes en zijn alle dingen die ik hier gedaan heb na verloop van tijd alleen nog maar (vage) herinneringen. Wel heb ik zin om weer thuis te kunnen zijn: mijn eigen bed, een warme douche, lekker eten en natuurlijk bedanken wat ik volgend jaar moet. Eind februari heb ik een interview van University College Utrecht. Ik weet niet wat ik precies moet verwachten van het interview wat een uur duurt, maar van de uitslag (of ik aangenomen ben) hangt weer een hoop af: ga ik op Engelse cursus, voor hoelang, waar, werken in de zomer, welke studie kies ik anders, welke stad, etc. Thuis hoef ik me dus ook niet te vervelen..

De laatste week bij Hinke vloog voorbij. Samen met Mercedes en haar man ben ik naar het oude centrum van Quito gegaan. Eerst zou ik alleen met Mercedes gaan maar haar man had vrijgenomen zodat hij ook mee kon. Hij zei omdat hij het leuk vond, maar ik denk ook voor de veiligheid. Het was gevaarlijk daar, vooral voor toeristen. Aan beide kanten had ik dus een bodyguard en toen Mercedes en ik zonder (F)Ernando naar huis gingen werden we nog gebeld of we wel goed oplette, in de bus was het druk en dus gevaarlijk.
We hebben vele kerken bezocht, rondgelopen (de tourbus neem je niet. Daarin rijdt je alleen overal langs en zie je niet hoe het echt is), het Museo del Agua bezocht (volgens een van de zoons (14j) van hen erg leuk. Valt te begrijpen omdat het lijkt op Nemo in Amsterdam, maar voor ons niet zo´n succes. Er was niet echt iets te zien, alleen maar dingen te doen zoals onder water doorrennen en mega bellen blazen met sop en metalen ringen). Ook hebben we de Teleférico bezocht. Met een kabelbaantje ga je omhoog en daarna heb je uitzicht over heel Quito. Dit hadden wij vijf jaar geleden ook gedaan en eindelijk liet mijn geheugen me niet in de steek: dit herinnerde ik me nog!! Het voelde namelijk alsof ik selectief geheugenverlies had, verreweg de meeste dingen kon ik me niet herinneren (personen, plaatsen, gebeurtenissen), maar enkele onzinnige dingen (die toen het meeste indruk hadden gemaakt) wel (de parkeerplaats bij de Teleferico, de tuin bij Hinke, straten of weggetjes waar we langsreden).

´s Middags gingen we lunchen op een ´vreetplein´ (aka in een groot winkelcentrum zitten in een hoek tientallen fastfoodketens met tafeltjes in het midden). Fernando verbaasde zich erover hoe het kwam dat Nederlanders niet dik waren of werden. Wij aten toch altijd brood? Dat is hartstikke ongezond! Volgens Mercedes kwam het omdat wij wel apart brood hadden, niet wit zoals bij hen, maar het was bruin, met granen, en al in plakjes gesneden. Maar toch bleef het raar vonden ze, terwijl ze ondertussen een pizza, patat en cola wegwerkten.

Eén ochtend heb ik met Mercedes cavia´s verkocht op de markt. Door Hinke werden we afgezet op een plek waar de bus aan kwam waar ze de cavia´s in had vervoerd. De laadbak ging open en daarin lagen allemaal witte zakken in die bewogen en piepgeluidjes maakten. Kijk, hierin zitten ze. Het waren goede cavia´s, aan de dikke kant dus wel 11 dollar waard! Daarna liepen we richting de markt maar eerst gingen we even het kerkje in. Uiteindelijk kwam het erop neer dat Mercedes na een minuut alweer buiten stond omdat de cavia´s luidruchtig aan het piepen waren, en bekeek ik alleen de kerk. Daarna kwamen we op de markt en stelden we ons op in de rij met andere mensen met witte zakken (soms met cavia´s, ook wel met kippen of konijnen). Mercedes kreeg gelijk, de cavia´s waren binnen een half uurtje verkocht en toen konden we weer naar huis.

Met Hinke heb ik ook leuke dingen gedaan. Eén keer ben ik mee geweest naar het werk, ik heb mijn verjaardagscadeautje gekregen (een manicure en pedicure, heel leuk maar ook pijnlijk als ze met een puntig ding onder je nagel ging. Achja, we weten allemaal: wie mooi wil zijn moet pijnlijden. En van het vrolijke kleurtje op mijn teennagels heb ik nu nog steeds plezier), zijn we gaan sporten (fietsen, baile, TRX en op zaterdagochtend half 7 ´s ochtends hardlopen), en hebben bij Crepes & Waffles heeeerlijke dingen gegeten.
Het fietsen op de sportschool was heel anders dan in Cusco (en Sneek), maar wel vermoeiend. Eén keer hadden we een vrouw die het laatste kwartier met bal erbij deed zodat je ook nog je buikspieren of wat dan ook trainde. In ieder geval erg vermoeiend. Het baile was heel grappig, de leraar was super enthousiast (een man uit Costa Rica (?)) die vol overgave les gaf en het iedereen naar z´n zin wilde maken. En wij stonden daar als twee stijve planken, staken minstens een kop boven iedereen uit, en probeerden enthousiast mee te doen en onze heupen flexibel te bewegen. Bij TRX hadden we privéles. Er staat dan een groot martelwerktuig in het midden van de zaal (de stalen constructie van een schommeltoetsel zonder schomels) met touwen eraan en daarmee moet je dan allemaal oefeningen doen. Serieus, ik heb de rest van de week er last van gehad en spierpijn gehad, maar het voelde wel goed en het uur was zo om. Het zou leuk zijn als we dat ook in Nederland in de sportschool krijgen al denk ik dat het dan zo vol is dat niet iedereen plek heeft (zo´n groot toestel heeft plaats voor ongeveer 8 a 10 mensen. Zijn er meer, dan wordt je in groepen opgedeeld en moet je andere oefeningen erbij doen).
De eerste zaterdagochtend gingen we hardlopen met Marjolein en Consuelo. Er waren al veel mensen op de baan (hele families) omdat op dat tijdstip het nog niet zo warm is. Naast hardlopen of gewoon lopen kon je ook bewegen op muziek. Bijzonder om te zien wat voor sfeer er dan op de vroege ochtend kan onstaan. Ik vond het op dat moment al heel wat dat ik (na eerst 3, toen 4..) uiteindelijk 5 rondjes achter elkaar kon hardlopen (2km) op 2800 meter hoogte, maar de zaterdag erop heb ik 10 rondjes gedaan omdat ik samen met Hinke hetzelfde tempo had en we elkaar dus aanspoorden om door te blijven lopen en niet te stoppen.

Ik moet nu eerst even stoppen omdat ik de computer zo onderhand al langer dan een half uur bezet hou terwijl je vriendelijk verzocht wordt maximaal 15 minuten erachter te zitten. Later dus meer :)


Wat hierboven staat klopt dus niet: onderhand heb ik meer dan 2 uur zitten wachten op 1 jongen die facebook heel belangrijk vond, en 3 meisjes die een trip naar Nazca wilden boeken. Nu heb ik eindelijk de computer kunnen veroveren en ben ik niet van plan vriendelijk te zijn en binnen een half uur weg te gaan.

Op 28 januari bracht Hinke mij ´s ochtends naar het vliegveld en begon mijn reis naar Buenos Aires. Eerst had ik een tussenstop op Lima van bijna twaalf uur. Omdat ik direct door moest lopen naar connecting flights ipv de douane, maar ik aangegeven had in Quito dat mijn bagage maar tot Lima ging, zat ik dus twaalf uur lang in de stress hoe ze wisten dat precies mijn tas van LAN naar Aerolineas Argenitas moest. Ik ben het wel drie keer wezen vragen en elke keer kreeg ik vaag antwoord. Uiteindelijk heb ik me er maar bij neergelegd (geprobeerd) en was heelheel erg opgelucht toen ik bij de gate geroepen werd om mijn nieuwe bagage ticket op te halen.

Op Buenos Aires moest ik nog 3 uurtjes wachten voor Arno aankwam. Hij kwam waarschijnlijk als laatste het vliegtuig uitgeslenterd maar ik was allang blij dat ik hem weer kon zien in het echt :). Samen zijn we naar het hotel gegaan per taxi (en afgezet: vaste prijzen betekend 35 euro voor een kort ritje) en daar aangekomen hadden we een prima kamertje maar helaas zonder airco. Het was bloed en bloedheet en vooral voor Arno wennen aangezien hij sneeuw gewend was. Je zweette al als je, verdekt opgesteld in de schaduw, stil zat en probeerde geen enkele beweging te maken.
Aan het eind van de middag wilden we naar de Obelisk lopen maar langs de rechte hoofdstraat van BA leek dat toch wel erg lang. Halverwege zijn we afgeslagen en uiteindelijk kwamen we bij het water uit waar een heerlijk verkoelend windje was. We zijn langs het plaza gekomen, hadden zowel nieuwe als oude architectuur gezien en je had veel parkjes met bomen voor schaduw. ´s Avonds heb ik de meest heerlijke biefstuk gegeten die ik ooit heb gehad. Hier betaalden we dan ook niet weinig voor, maar het was het zeker waard.

Woensdag namen we de metro naar het centrum en hebben we de bibliotheek/ het theater bezocht. Een oud theater wat nu gebruikt wordt als bibliotheek. Als ik daar zou wonen zou ik het wel weten, dagelijks was ik daar te vinden ;) Op de oude balkonnen waren leeshoeken gemaakt en op het podium was een restaurantje. Er waren heel veel mooie boeken met foto´s maar helaas allemaal te zwaar, groot en dik om mee naar huis te nemen. Ook zijn we bij de bekende begraafplaatst geweest. Lijkt eigenlijk erg op de begraafplaasten zoals ze ook in Parijs zijn: veel familiegraven, huisjes waarin kisten staan en muren met urnen erin. Wij waren overigens wel de enige toeristen die niet volgens de plattegrond alle ´bekende´ mensen opzochten, maar gewoon wat rondliepen (waar de schaduw ons naartoe leidde).
In het winkelcentrum werden we nog op weg geholpen door een aardige oude man die vond dat de kaart van BA onleesbaar was als je niet snapte hoe de stad in elkaar zat. Hij zei waar een leuk park was om doorheen te wandelen en waar je ´s avonds lekker kon eten. Deze man was overigens niet geboren en getogen in Zuid-Amerika, aan zijn perfecte Engels te horen zat hij waarschijnlijk alleen zijn pensioen uit in deze prachtige stad. Geen slecht idee natuurlijk.

Op 1 februari vlogen we naar El Calafate, op naar de meest zuidelijke stad (dorp?) op aarde waar we ooit waren geweest. Toen we ´s avonds aankwamen waren we nog net op tijd om een tour voor de volgende dag te regelen naar de gletsjer el Perito Moreno. Dit is echt één van de mooiste natuurverschijnselen die ik heb gezien. Eerst op een boot langs de zuidkant varen en vervolgens over balkonnen lopen zodat je van bovenaf de gletsjer kon bekijken terwijl er soms ijsschotsen naar beneden vielen. Natuurlijk waren wij telkens op de verkeerde plaats om een vallende ijsschots op camera vast te leggen, maar het overweldigende geluid en het met eigen ogen zien was mooi genoeg. Heel erg bijzonder, dus ik heb al bedacht dat ik (als ik geld, tijd en de mogelijk heb) Ijsland of Antartica (12daagse cruise voor 5000 euro is op dit moment niet haalbaar voor mij) zeker eens wil bezoeken.

De volgende dag wilden we aan het eind van de middag de bus hebben naar Puerto Natales (zuid Chili), maar we hadden niet verwacht dat op zondag geen enkele bus zou rijden.. Moesten we dus noodgedwongen 1 dag langer in El Calafate blijven en maandagochtend de bus naar Chili nemen. Geen straf, aangezien je mooi kunt wandelen langs het water (wat ons deed denken aan het landschap in de films van Millennium (deel1?), dat er één huis staat op een vrijwel verlaten eiland waar je via een lange brug kon komen).

In Puerto Natales hebben we een tour naar het nationale park Torres del Paine gedaan. Ook hier was een gletsjer, maar deze hebben we niet bezocht aangezien we el Perito Moreno al hadden gezien. We deden een tour waarin we in een busje langs uitzichten en hoogtepunten van het park kwamen. Natuurlijk de Torres, de torens, waaraan het park zijn naam heeft te danken. Dit zijn drie bergtoppen die men doet denken aan de naalden van Cleopatra, oud-egyptische obelisken in New York, Londen en Parijs. Verder reden we langs helderblauwe meren, bergen, valleien en een waterval. Voor de lunch hebben we gepicknicked bij een meer met prachtig uitzicht terwijl in de boom verderop roofvogels een showtje opvoerden voor toeristen die ze op de foto wilden, iets wat ik niet snel meer zal vergeten.

Verder was er in Puerto Natales zelf een leuke koffiebar langs het water, en heeft Arno zijn eerste Peruaanse soep (compleet met een hele aardappel, een stuk mais, rijst, kip met bot en een vrucht waarvan je de schil er nog moest afhalen) gegeten.

7 Februari vlogen we naar Santiago waar we ´s avonds niet luxe de taxi hebben genomen om naar het hotel te komen, maar als echte backpackers dachten wel even de metro te nemen (zoals in de beschrijving op de site stond). Dit duurde heel wat langer dan verwacht, aangezien niet stond waar de metro was, we geen kaart hadden, in de Lonely Planet ons hotel (of ook maar de straatnaam) niet op de kaart stond, in het metrostation niemand ons kon helpen omdat zij ook niet wisten waar het was, en uiteindelijk (na in de goede metro te zijn gekomen) door een Belgische jongen de goede kant op zijn gewezen. Toen we de goede straat insloegen was het nog een hele klus om het hostel te vinden. Het stond niet aangegeven en zelfs de bewaken aan de overkant wist niet dat dat hostel daar blijkbaar zat, maar een meisje wees ons de goede kant op. Het was het beschilderde huis, daar kon je aanbellen, en daar was dan het hostel. Het hostel was overigens wel leuk en we hadden een mooie kamer met het lekkerste bed waar ik afgelopen half jaar in geslapen heb.

En ja, weer een onderbreking. Aangezien ik zo lang heb gewacht om op de computer te kunnen is het onderhand alweer etenstijd. Ik denk dat ik het verhaal pas kan aftypen als ik weer in Nederland ben. Nog twee daagjes dus..