Titicaca meer en meer

Tijdens dit weekend in Puno had ik op mijn mobiel (via de app waarbenjij.nu) een verhaal getypt over afgelopen week. Wat ik toen niet wist was dat hij als 'concept' opgeslagen zou worden en op de computer onvindbaar zou zijn.. Daarom typ ik nu het stuk over van mijn mobiel en daarna wat ik toen nog niet wist maar nu wel, namelijk hoe ik het weekend zou ervaren :)

"Ik lig nu in bed in een hotelkamer in Puno. Samen met Lena, Iris, Gerda, Birgitte en Florian heb ik vandaag 8 uren in de bus gezeten hierheen en morgen reizen we verder naar het titicaca meer. 's Avonds slapen we bij een familie op een rieten 'eiland' dat drijft. Schijnt erg koud te zijn, vandaar mijn voorbereiding (in een veel te kleine tas): muts, sjaal, handschoenen, dikke sokken, vest, jas, lange mouwen tshirt en slaapzak. Als ik daar de nacht niet mee doorkom weet ik het ook niet meer!

Vorige week zondag hebben we (Judith, Joshua, Iris en ik) met Enrique op quads gereden. Dat was echt zo leuk!! 'Scheurend' (tot 50km per uur) doord e bergen langs dorpjes en prachtige omgeving hebben we een tocht van 3 a 4 uur gemaakt. Onderweg keek ik om me heen een kreeg een gelukkig gevoel, blij dat ik hier ben en het naar m'n zin heb en dat ik niet in (sorry) Nederland zit. Ondanks dat het weer bij jullie vast beter is ;)

Deze week les gehad van Alberto Espejo (om spaans te leren, espejo betekend ook spiegel :)). Was wel leuk maar ook saai.. erg veel 'preguntas pregunats??' en weinig nieuwe leerstof. Vaak moesten we zelf met ideeën voor vocabulario of grammatica komen. Toch vandaag nog iets uit week 7 geleerd, want na veel aandringen van onze kant was hij overstag gegaan om ons dat uit te leggen.

Ook was het plan om met een hele groep Ceviche te gaan eten. Ceviche is rauwe vis met allerlei dingen (schelpdieren) erbij en het is een typisch peruaans gerecht. Maar bij binnenkomst van het restaurant dacht ik direct: blegh wat een lucht!! :( Dus om maar eerlijk te zijn, ik heb geen ceviche geproeft.. achteraf toch wel spijt van dus ik denk dat ik het wel eens ga proberen (in ieder geval een beetje, niet direct een heel bord vol svp).

Woensdag ook salsales gehad, dat was echt super leuk! Op school in een zaaltje met bijna alle leerlingen van school en nog wat andere mensen. Wel jammer dat ik bijna de langste was en bij sommige jongens op m'n knieën moest gaan om te kunnen draaien ;). Maargoed, dat was echt heel gezellig dus volgende week zeker weer.

Ik typ dit nu trouwens via m'n mobiel dus ben benieuwd of het goed gaat als ik het op internet plaats. Zo ja, dan horen jullie snel weer van me. En zo niet.. tja, eigenlijk ook wel denk ik :) Buenas noches!"

Goed, dat laatste is dus niet gelukt! Het is niet te 'publiceren' (dan is er een fout opgetreden tijdens het verzenden). Nu maakt het niet zo veel uit omdat ik gelukkig de laptop van Iris mag lenen :)

Zaterdagochtend vertrokken we half acht richting de haven van Puno om aan boord te stappen van de boot die ons als eerst naar de Uros eilanden zou brengen. Dit was erg bijzonder om te zien: zomaar midden op het meer liggen vele kleine eilandjes van riet met zwaaiende mensen erop. Bij een eiland gingen we van boord en mochten we rondlopen en kregen we uitleg van onze gids. Daarna gingen we verder naar Amantaní, het eiland waar we zouden overnachten. Dit viel wel even tegen, het was geen drijvend eiland maar een gewoon eiland! Had het boekje ons toch mooi op het verkeerde been gezet :(. We werden onderverdeeld bij families en ik zat met Lena bij Benedictus (wie vernoemt zijn kind in godsnaam naar de paus?!), Mari(n)a en twee kinderen (onmogelijke namen, een meisje van 8j en een jongen van 9j). De volgende dag bleken er nog twee kinderen te zijn, twee jongens van een jaar op 12. Waar zij geslapen hebben weet ik niet.

Bij aankomst kregen we direct lunch: soep met aardapels, wortels en andere onverklaarbare dingen en een bordje met aardappeltjes (3soorten), 3 schijfjes komkommer (erg bijzonder: groentes en fruit hebben ze niet op dat eiland. Sowieso verbouwen ze bijna niets door de droge ondergrond/ gesteenten. Later te horen gekregen dat dit ook komt omdat er geen irrigatiesystemen zijn omdat in het droge seizoen het water zo koud is dat het zal bevriezen) en een raar plakje gebakken kaas. Tijdens het eten zaten alleen Lena en ik aan tafel, de vadder en kinderen op een bankje verderop en de moeder in de keuken. Nadat zij hun eten ophadden verlieten ze de keuken/woonkamer en waren Lena en ik alleen. Omdat we het onbeleefd vonden om eten te laten staan (wij hadden tenslotte zoveel eten gekregen als zij in 1 week te eten krijgen), rolden Lena en ik snel het plakje kaas in een servet en stopten het in onze zak. Ik weet het, nogal genant maar het was echt NIET te eten!! Kaas als: aangekoekt in de kaasfondue pan en dan een week oud. Dus op onze kamer hebben we het snel weggegooid.

Die middag gingen we met de hele groep een wandeltocht doen naar Patchatata, een oude ruïne boven op het eiland. Na veel twijfelen had ik mijn camera en fototoestel in m'n jaszak gedaan en mijn tas (met daarin een speciaal voor dit weekend gekochte poncho) thuisgelaten. Foute keuze! Na een half uur betrok te lucht en begon het te miezeren. Omdat we er maar een keer zouden komen, wilden we toch naar boven lopen. Ijskoud kwamen we boven aan (wat een helse tocht! Regen, wind en 4000m hoogte) en renden we 3 rondjes (voor de snake, puma en condor) om Patchatata heen en vervolgens liepen een minstens zo erge tocht naar beneden. Over losse stenen naar beneden schuifelen is erg zwaar voor je knieën.

Na het avond eten gingen we naar een feest, speciaal georganiseerd om ons, verwende toeristen, bezig te houden. Allemaal in traditionele kleding stonden we te dansen op panfluit muziek. Ook hierbij hoort een nogal genant verhaal: na het avondeten moesten Lena en ik verplicht gaan 'rusten' op onze kamer. Het was stervenskoud en we kropen snel in het tweepersoonsbed. We waren van plan om samen daarin te slapen en dan de dekens van het eenpersoonsbed ook te gebruiken voor 's nacht (later bleken 3 dekens toch wel genoeg te zijn ;)). Na een powernap wilden we weggaan naar het feest. Maar kijkend door het raam van de slaapkamer van de kinderen en ouders (1 kleine ruimte) zagen we dat iedereen al sliep! Het mocht dan wel pikdonker zijn, het was nog maar kwart over acht 's avonds.. Dus toen Lena heel voorzichtig 'HOLA' riep schrokken de ouders wakker. De moeder kwam buiten en in het donker kregen we de kleding aan. Alleen de mensen zijn daar nogal klein en ik ben nogal groot. Nu was het koud dus had ik een hemd, lange mouwen shirt, vest, vest, jas en sjaal aan. Die vrouw wilde daarover haar blouse nog krijgen maar dat paste dus nooit!! Terwijl ik dat ding naar beneden probeerde te trekken om lucht te krijgen SCHEURDE de naad een stukje in. Ik voelde me zo schuldig! Gelukkig reageerde ze goed en ging ze verder met mij inpakken in haar (stinkende) kleding. Om het af te maken nog een zwarte sjaal/lap over ons hoofd en op naar het feest! De op cocabladeren kauwende vader leidde ons naar het huisje. Hier aangekomen werd iedereen de dansvloer opgesleurd door zijn of haar chagrijnig-kijkende gast vader of moeder en gingen we dansen. Nou dat was me wat. Dansen was in een kringetje van 4 personen rondjes draaien en met die rok rondzwaaien. Maar op een gegeten moment steeg de hoogte iedereen naar het hoofd en pakte we allemaal elkaars hand vast en stonden we in een grote kring rondjes te draaien. De drie jongetjes van de 'band' (panfluit en trommel oid) vonden dat wel vermakelijk dus bleven vrolijk doorspelen. Twintig rondjes verder was iedereen opgelucht dat 'ie mocht stoppen en weer langs de kant mocht gaan zitten.

De volgende dag hebben we nog en eilandje Taquile bezocht en daarna zijn we teruggevaren naar Puno waar we rond half vier aankwamen. Om half tien vertrok onze bus terug naar Cusco en om half vijf lag ik dan eindelijk weer in mijn bed! Helaas dat de wekker om zeven uur weer ging voor een nieuwe schooldag..

In Puno bestelde Florian cuy. Dit zag er zo sneu uit! Of nou, eigenlijk de onderkant van het beestje niet (hij werd geserveerd op zijn rug) maar als je 'm omdraaide zag je alle botjes en dingen zitten. Blegh zo vies. Toch wel een stukje beproeft. Toen ik het in m'n mond stopte dacht ik direct aan een vrolijke, rondhuppelende cavia in een kooitje ergens in de achtertuin van twee kleine kindjes die hartstikke blij waren met hun diertje. Maar als je hier niet aan dacht en puur op de smaak af ging was het eigenlijk wel prima te eten. Alleen eerlijk is eerlijk, ik zal nooit een hele cavia bestellen. Dan nog liever ceviche! (denk ik)

Ik ga nu even kijken hoe ik foto's kan plaatsen op deze site en dan zou ik zeggen: hasta luego, hasta pronto, hasta manana oftwel: hasta la vista baby!