Level nul: failed.

Vorige week heb ik (met veel moeite) kunnen regelen dat ik twee weken langer spaans volg op school. In de middag heb ik, samen met Iris en met Denton als dat nodig is, vier uur les: van twintig over twee tot half zeven. Ik kijk er naar uit om beter spaans te leren, maar denk ook wel dat het vermoeiend is. ’s Ochtends heb ik namelijk ook vrijwilligerswerk. Morgen begin ik hiermee en ik ben erg benieuwd.

Vandaag konden we Enrique de hele dag niet bereiken. Iris en ik hebben hem gesmst en gebeld, maar er werd niet op gereageerd. Nogal raar vonden wij, aangezien maandag onze eerste dag is bij de kinderopvang. Daarnaast heeft hij echt al-tijd zijn mobiel mee, hem ook altijd in z’n hand en bij elke meeting maakt hij foto’s of is hij aan het bellen. Maar voor morgen wel zo handig als we dan informatie zouden krijgen zoals het adres, de personen en het tijdstip dat we er moesten zijn. Tot zes uur ’s avonds hadden we niks gehoord. We bedachten dat het handig was om naar huis te gaan en aan Eddie te vragen of hij misschien meer wist. Maar toen we thuis kwamen was er helemaal niemand. Er lag alleen een briefje van Teresa op de keukentafel dat zij sowieso niet mee zou eten. Nou, daar schoten we wat mee op.. We besloten te wachten totdat er iemand thuis zou komen. We gingen film kijken en hielden ondertussen onze mobiels nauwlettend in de gaten. En ja hoor, om 9 uur ging ie eindelijk af! Enrique belde: “Hallo Pauline, I forgot my mobile phone at home today. But I will pick you both up at nine. Bye”. Zo ging het ongeveer. Goed, beetje raar maar gelukkig weten we nu waar we aan toe zijn.

Dinsdag hebben we film gekeken op school, bride wars in het spaans: engels gesproken, spaans ondertiteld. Het zou natuurlijk beter zijn als het spaans gesproken werd, maar ik ben nogal bang dat er dan geen touw aan vast te knopen valt. Hopelijk kan ik het wel volgend over twee weken.

Donderdag hebben Lena, Gerda, Iris en ik een chocolade workshop gedaan. Voor 70 soles kan je in het Choco Museo een workshop volgen van twee uur, “van de boon tot de reep” (of een andere slechte slogan die daar op lijkt in ieder geval). We kregen eerst kort uitgelegd waar de cacao boon vandaan kwam (jungle, je kunt zelfs een tour maken dat je dan echt die bonen ook gaat plukken) en daarna gingen we naar de keuken. Hier gingen we de bonen roosteren in een soort aardewerk pot, daarna ze pellen en vervolgens moesten we ze stampen tot een puree. Wie dit het beste deed zou op het einde een ‘verassing’ krijgen.

Ook kregen we zowel Europese, als Maya/Inca chocolademelk te proeven. De Europese is met melk en suiker en dan mixen. Maar de Maya’s deden dat vroeger wel anders.. De cacao puree werd gemixt met chili, water en een paar druppels bloed. In ons geval bleven die druppels bloed gelukkig achterwege. Deze chocolade melk vond ik persoonlijk niet lekker (ronduit smerig), en bij de Europese miste ik wel heel erg de slagroom :(.

Daarna werd de puree met allerlei dingen erdoor (niet zo goed opgelet) gesmolten en daarna werd het in vormpjes gegoten. Ook dit mochten wij doen. Je kon in de vormpjes eerst iets doen (m&m’s, melkpoeder, mint, quinoa, spekjes enz) en daana bijvullen met chocolade. Wat ik vergeten was, was dat de chocolade natuurlijk puur zou zijn en geen melk. Die melkpoeder (ha, als je erover nadenkt nogal logisch dat je dan melkchocolade krijgt) heb ik nauwelijks aangeraakt en nu zit ik dus met erg bittere chocoladebonbons opgescheept. Of naja, opgescheept is een beetje overdreven want zodra ik zin heb ik chocolade (en chocolade repen kennen ze hier dus niet!) zijn die bonbons toch best wel goed te eten ;). Komt natuurlijk door de liefde die erin is gestopt tijdens het maken..

’s Avonds hadden we weer een meeting met Enrique. Dit keer gingen we naar een Chinees Peruaans restaurant. Per vijf personen nam je een menu voor vier personen en kreeg je twee borden met vlees/kip en één bord met rijst. Dit was ruim genoeg voor iedereen. Is vond het eten opzich wel lekker alleen wij hadden het ‘zoete’ menu en eerlijk gezegd vond ik de saus niet zo lekker. De volgende keer ga ik een andere saus uitproberen. Wel heb ik garnalen gegeten (die zaten goed verstopt tussen de rest van de saus, perziken en kip), maar aan die structuur moet ik nog wel wennen. Niet mijn favoriet :p.

Vrijdag had ik samen met vijf andere Nederlandse meisjes en één vrouw uit Zwitserland kookles vanuit school. Dit bleek gegeven te worden in een ‘restaurant’ (binnenplaats/ garage) vlak bij het huis van Eddie. De ‘kokkin’ was een lerares van school. Erg leuk, want van deze vrouw (Rebeca) had ik net deze week les gehad. Zij was erg goed vond ik en het was altijd gezellig tijdens de lessen. Ze vertelde niet alleen de grammatica maar we spraken ook veel spaans en we kregen verhalen over de cultuur van Cusco (later meer). We maakten ‘ají de gallina’, een heerlijk gerecht. We kregen het recept trouwens mee naar huis, dus als ik weer in Sneek ben zal ik dat zeker eens gaan maken. Het was een saus gemaakt van kip, peper en nog wat andere ingrediënten, en dit werd geserveerd met aardappels en sla.

Zaterdag gingen Shefali, Merel, Iris (alle drie uit huis), Lianne (vriendin Merel), Renske (van school), Alan (hij heeft ook op de spaanse school gezeten) en ik raften. Dit was echt geweldig om te doen! We moesten eerst anderhalf tot twee uur met de bus rijden naar de plek waar we gingen raften (de Urubamba rivier). ’s Middags, na het raften, de sauna en de warme (!) douche zou er ook nog de gelegenheid zijn om te ziplinen. Na een wetsuite, geel winddicht jack, zwemvest en helm gekregen te hebben reden we twaalf kilometer de berg op en diezelfde weg zouden we, maar dan over de rivier, ook naar beneden gaan. Het was niet echt een mooie dag. Het is duidelijk dat het regenseizoen is begonnen en de zon komt minder vaak door. Toch hadden we geluk en scheen het redelijk goed weer te zijn.

Eerst kregen we uitleg over wat we precies gingen doen, hoe je moet peddelen en wat je zou moeten doen als je uit de boot viel. Je been stevig onder het bankje voor je drukken (als je dit goed deed en je had goed getrainde buikspieren zou je er niet uit kunnen vallen), als je dan toch viel, zo snel mogelijk het touw rondom de boot grijpen. Dan zou je buurman of buurvrouw je aan je zwemvest eruit moeten trekken. Als dit niet lukte NOOIT proberen rechtop te gaan staan, maar altijd al je lichaamsdelen boven water proberen te houden. Armen en benen in de lucht dus. Op die manier zou je meedrijven met de stroming en zou de reddingskajak je zo snel mogelijk uit het water halen. Hierbij moest je in de ‘sexy pose’ je armen en benen om de voorkant van de boot slaan en zou die man in de boot je uit het water vissen.
Goed, ik had dus al besloten dat ik veilig in de boot zou blijven en er zeker niet uit zou willen vallen.
Er waren drie verschillende moeilijkheidsgraden: level 1 was gemakkelijk, en 3 een stuk wilde rivier. Om te oefenen gingen we eerst een rustig stukje af en daarna zou het echte werk beginnen. Ik zat samen met Lianne, Iris, twee spaanse mensen en de instructeur Ivo in een boot. Vol goede moed gingen we van start. En direct gebeurde natuurlijk datgene wat we niet wilden. We zaten nog maar net in de boot en gingen een rustig stroomversnellinkje af (ongeveer level nul) toen we met de linkerkant een rots raakten. De boot ging dus wat schuin en Lianne en ik zaten aan de verkeerde kant: direct, maar dan ook echt direct (we waren nog geen twee minuten weg), lagen Lianne en ik al in het water. Brr, wat was dat koud! Echt dat die kou opeens om je keel slaat zegmaar. Ik greep zo snel mogelijk het touw en Lianne ook. Maar iedereen was zo verbaasd (en wij zelf ook) dat de reactie pas later kwam: Shit, we moeten ze eruit slepen!! Veilig aan boord voelde ik me nogal lullig, lekker dom dat wij direct erin vielen. Gelukkig konden we er hard om lachen en gingen we snel achter de rest van de groep aan. Hierna was het voor Lianne en mij wel makkelijker: we waren minder bang om erin te vallen omdat dit tenslotte al eens was gebeurd. Toch moest je erg goed opletten en vaak in de boot duiken als we level 3 af gingen. Hieraan heb ik dan ook blauwe plekken op mijn been aan over gehouden, aangezien ik er niet weer uit wilde vallen dus m’n been zo ver als ik kon onder dat bankje voor me stopte.
Na ongeveer twee uur waren we blij dat we er bijna waren. Totaal verkleumd klommen we uit de boot en haasten we ons naar de ‘sauna’ (een kachel waar water tegen aan gegooid werd) en de warme douche. Heerlijk! Het weer was trouwens wel omgeslagen, het regende pijpenstelen en er was ook onweer in de verte. Het ziplinen konden we dan ook wel vergeten.

Na de lunch, rond half vier, stapten we weer in de bus naar huis. Tijdens het rijden moesten we nog een omweg nemen omdat er een ongeluk was gebeurd. Vlak na een bocht was een vrachtwagen het ravijn in gereden. Een hele opstopping, allemaal lokale bevolking en een ambulance waren aanwezig. De vrachtwagen lag halverwege op zijn kant en ik vraag me af of de bestuurder nog gered is..
Best wel eng om te zien dat dit ook echt kan gebeuren. Vaak denk je mij overkomt zoiets niet, maar het had net zo goed een bus vol toeristen (wij) kunnen zijn!

’s Avonds uiteten en de stad in geweest. Vanochtend kon ik niet langer uitslapen dan half tien, maar nu begin ik toch echt wel erg moe te worden! Ik ga nu snel dit plaatsen en dan heerlijk slapen. Ik zal vertellen hoe het vrijwilligerswerk bevalt en schrijf dan ook over de gebruiken in cusco (geleerd door Rebeca) Nu ben ik daar echt te moe voor. Welterusten!