Weekje openbare sauna

Om te beginnen waar het vorige verhaal was geëindigd: woensdag hadden we gekookt bij Iris thuis en het was erg lekker. Eindelijk weer een Hollandse maaltijd bestaande uit bloemkool met kaas, gebakken aardappeltjes en vlees. Het vlees valt me hier trouwens tegen. Er is wel veel te koop maar veel daarvan is niet slim om te kopen als toerist, omdat je weet niet hoelang het er al ligt en of het heeft liggen rotten. Daarom kopen we in de supermarkt vlees dat al een beetje voorgegaard is maar dat is lang niet zo lekker natuurlijk.. Bloemkool thuis vind ik trouwens nooit zo lekker maar hier was het heerlijk. Ik denk dat als ik thuis het eten wel meer ga waarderen. Normaal gesproken kwam ik wel eens de keuken binnen en zag iets wat ik niet zo heel lekker vond en ging direct erover zeuren. Nu kan ik me niet meer voorstellen dat ik dat heb gedaan.. ik zou een moord doen voor lekker Nederlands eten! Vanavond eten Iris en ik broccoli en we hebben ook spinazie gekocht! Kijk ik nu al naar uit! ;)

Er zijn trouwens meer dingen die je je in Nederland niet realiseert, maar waar we erg veel geluk mee hebben. Zoals dat er ’s avonds op straat geen kinderen dingen lopen te verkopen met rode ogen van de slapeloosheid, water uit de kraan dat te drinken is (en zelfs het water uit de douche en wc (?). Ongelooflijk), elke dag en op ieder tijdstip de mogelijkheid om een warme douche te nemen en verwarming en/of een haard in huis. En de mogelijkheid om alleen ergens heen te gaan zónder taxi en zonder lastig gevallen te worden door mensen die je aanstaren of je naroepen.

Donderdag was het de laatste dag dat Gerda en Renske in Cusco waren, vrijdag vertrokken ze naar Bolivia om daar vrijwilligerswerk te doen. ’s Avonds zijn we met een hele groep uiteten gegaan en daarna met een paar mensen nog wat gaan drinken bij een bar naast het restaurant. Dit was een erg leuke plek omdat er live muziek werd gespeeld. Eerst een jongen op een gitaar die prachtig kon zingen en daarna een band die nou niet echt ‘onze’ muziek speelde (we zijn daarna ook maar richting huis gegaan). Op zondagavond schijnt het dat daar Peruaanse muziek wordt gespeeld dus dan wil ik zeker ook nog eens gaan kijken.

De volgende dag was het dan eindelijk zover, samen met Iris en Enrique gingen we een project bezoeken. Dit was een project waar kinderen na school heen komen om eerst huiswerk te maken en over belangrijke zaken uit het nieuws te praten en daarna is er dans, toneel en zang. Opzich een goed project natuurlijk, maar toen ik er rond liep miste ik de leuke kindjes uit het kinderdagverblijf wel. Soms zijn ze erg vervelend maar ze zijn ook zulke schatjes waarvan ik blij word als ik ze zie, dus dat lijkt me wel een goed teken. Het project waar we waren wordt het niet voor mij, maar morgen gaan we nog bij twee projecten langs dus ik ben erg benieuwd!

Ik hoop dat ik me morgen beter voel. Ik heb nu de hele dag op de bank gelegen en heb heel erg buikpijn. Ik hoop dat het snel overgaat want ik heb geen zin om ziek te worden. Ik denk (hoop) dat het als bijwerking van de Malarone is. Afgelopen week was ik namelijk naar de jungle en had géén malaria pillen geslikt omdat Enrique had gezegd dat dat niet nodig was in dat gebied. Maar toen ik vrijdagavond helemaal lekgeprikt thuis kwam en het daar met papa en mama over had, bleek het dat Puerto Maldonado wel in het malaria gebied lag op internet! Shit.. Had ik ze nou toch maar wel voor de zekerheid geslikt. Beter dan dat ik straks die parasiet in m’n bloed heb :(. Maar toen heb ik vrijdagavond een malariapil geslikt en nog 7 dagen om het af te bouwen. Deze pillen hebben alleen veel vervelende bijwerkingen waaronder hoe ik me nu voel. Hopelijk krijg ik geen koorts want dan ben ik direct bij de dokter voor medicijnen. Ik heb besloten dat als ik deze week nog heel veel last heb en me ziek voel, dat ik dan naar de dokter ga om te laten controleren of ik niet iets opgelopen heb. Het hoeft natuurlijk niet van die pillen te zijn, het kan ook iets uit het kraanwater zijn..

Maargoed, de jungle! Het waren echt zulke leuke dagen, ik heb heel erg genoten van de ‘vakantie’ in mijn reis. Vrijdagavond hadden we met Enrique afgesproken zodat we de twee Duitse jongens zouden ontmoeten voor we de bus in gingen. We waren oud(er dan verwacht) maar wel erg aardig. Na tien uur in de nachtbus gezeten te hebben kwamen we aan in Puerto Maldonado. Hier moesten we ontbijten en kregen we een korte stadstour. Daarna nog wachten en aan het begin van de middag naar de logde. Hier aangekomen ontmoette we onze groep: Maria en Susan uit de Verenigde Staten, Eva uit Duitsland en Suzanna en Suzanna uit Spanje. Iris en ik waren verreweg de jongste, iedereen was al boven de dertig!

De temperatuur was ongelooflijk. Zodra we uit de bus stapten (7 uur ’s ochtends) was het al bloedheet. Het was alsof je in een sauna was die niet uitging. Je liep continue te zweten en het vervelende was dat je, tegen de muggen, in een lange broek moest lopen. Niet dat de muggen zich hier veel van aantrokken, maar ik zou vast nog veel vaker gestoken zijn als ik in een korte broek had rondgelopen.

Maandagmiddag gingen we naar Isla de los Monos (Monkey’s Island). Omdat ik totaal nog niet aan de hitte was gewend (in Cusco is het weer het tegenovergestelde) ging ik in een korte broek met legging. Dat was één keer, nooit weer. Ondanks dat ik mijn legging zelfs met muggenspul had ingespoten hielp het niets. Ik was duizend keer gestoken en, hoe oneerlijk ;), Iris geen één keer! Op het eiland gingen we, hoe verrassend, apen zoeken en voeren. Er waren open plekken waar je als groep kon staan en op de aapjes kon wachten. De eerste was natuurlijk erg bijzonder, maar de rest van de week raakte je er meer en meer aan gewend. Overal waar je liep kon je als je goed keek wel een aapje ontdekken en bij de logde waren drie ‘huis’aapjes.

’s Avonds gingen we kaaimannen zoeken. In de boot langs de waterkant varen en schijnend met een lamp op zoek naar ogen die boven het wateroppervlak uitkwamen. We zagen er niet veel (werd de volgende dag goedgemaakt), maar het was wel een belevenis.

Dinsdag na het ontbijt vertrokken we naar een natuurreservaat. Een uur lopen door de jungle, je paspoort laten stempelen bij de toegangspoort en op naar Lake Sandoval. Hier gingen we op het heetst van de dag in een boot midden op het water, terwijl het windstil was, dieren zoeken. Pff, het was verschrikkelijk heet en iedereen zat met petten en handdoeken omgeslagen. Maar het was wel de moeite waard: we hebben vogels gezien, schildpadden, vissen, otters, vleermuizen en een kaaiman. Bijna alle dieren die je kón zien daar. Nadat we ergens hadden aangelegd om te gaan lunchen (we hadden een pakketje meegekregen met rijst, ei en kip in palmbladeren gewikkeld), kon je zwemmen. Helaas had ik mijn bikini niet mee genomen omdat ik dacht dat het niet nodig zou zijn, maar een paar mensen uit de groep gingen natuurlijk wel zwemmen. Op een gegeven moment kwam er 20 meter verderop iets bovendrijven.. een kaaiman! De gidsen vonden het alleen maar grappig volgens mij omdat ze alleen planten en vis aten, maar het zag er best eng uit.

Na weer een bootreis en wandeltocht terug, kwamen we bij de logde aan om een spinnentocht te gaan doen. Echt iets voor mij dus. Ik had me dik ingepakt: lange broek bij mijn sokken in, wandelschoenen stevig dichtgeknoopt en een dun hemdje onder mijn dunne (maar stikhete) regenjas die een capuchon had. Zo zouden er tenminste geen enge beestjes mij lastig kunnen vallen.

We liepen rond en blegh jahoor, daar waren de eerste spinnen al. Een dikke vieze spin die een web aan het maken was. Daarna kwamen we ook nog tarantula’s tegen. Gadver, echt ongelooflijk hoe groot en harig die beesten kunnen zijn. Eerst zagen we er één (en die was al reusachtig naar mijn mening), maar dat scheen een baby te zijn. En later kwam inderdaad de grotere moeder tevoorschijn. Gelukkig verblijven ze in een holletje in de grond in de jungle en niet in onze kamer in de logde. Ik zou echt niet weten wat ik moest doen als ik er één tegenkwam in huis. Ze zijn zo groot dat ze echt niet te doden zijn volgens mij!

Woensdag was een dag volgepland met activiteiten. ’s Ochtends gingen we canopy en ziplinen. Canopy is lopen over een houten brug tussen de bomen. Dit was leuk (als je niet teveel recht naar beneden keek), maar je moest wel uitkijken waar je je handen neerzette. Er liepen namelijk grote zwarte mieren rond die je konden steken. Het ziplinen was helaas maar kort (twee lijnen) en om van lijn te wisselen moest je een stukje over een dunne balkbrug lopen. Toen we terugkwamen voor de lunch hadden we er al een actieve dag opzetten, maar ’s middags gingen we nog meer leuke dingen doen.

Eerst een soort kajakken (in een houten bootje met z’n tweeën en dan de peddels van een kajak) en daarna zwemmen. De groep was deze dag kleiner geworden en we waren nog maar met z’n zessen: de twee Amerikaanse vrouwen en de twee Duitse jongens. Het zwemmen vond ik erg leuk, want ik mis bijna dagelijks in het zwembad liggen toch wel meer dan ik dacht. De stroming was best sterk, dus toen we met de boot naar het midden van de rivier gingen en vanaf daar terug konden zwemmen naar de kant, dreef je een heel stuk af. Gelukkig hield de gids iedereen goed in de gaten. Daarna gingen we ook nog met het kleine bootje achter de grote boot aan en kon je proberen rechtop te gaan staan. Natuurlijk viel je dan wel direct maar dat was niet erg want het water was heerlijk.

Voor het avondeten (om 7uur) gingen we nog naar de zonsondergang kijken. We zagen er niet heel veel van omdat er een grote wolk voor zat, maar dat was eigenlijk ook wel heel mooi. Zo nu en dan zag je ook bliksemschichten in de wolken verschijnen. Gelukkig was het bij ons alle dagen droog!

De laatste dag moesten we vroeg opstaan: om vier uur vertrokken we naar een plek om vogels te spotten en te gaan vissen. Na een uur lopen (en het was natuurlijk al hartstikke warm) kwamen we aan bij een open plek. Eerlijk gezegd had ik het na een half uurtje wel gezien. We hadden namelijk één verrekijker mee en dan moest je om en om, met één voet in het water en de andere op de kant, gebukt onder een bosje, in een rare hoek met je rug, een tijd stil gaan staan om die vogels te gaan bekijken die natuurlijk voor geen seconde stil bleven zitten. De gids vond het overigens prachtig, hij sprintte van bosje naar bosje om te kijken waar welke vogels zaten. We hadden niet veel ‘nieuwe’ vogels gezien, papegaaien en nog een paar vogels met moeilijke namen die we de dag ervoor ook al hadden gezien. Het vissen gebeurde met een tak met een draadje en kip eraan in een soort poeltje waar we al die tijd dat we er zaten (2 uren lang!) geen enkele vis of ander beest hebben zien bewegen. Toen we om zeven uur, thank god, eindelijk terugliepen naar de logde konden we zien waar we liepen. Op de heenweg was het namelijk nog donker maar nu niet meer. Het was wel een leuk pad: een stuk door de jungle maar ook over boomstammen en houten planken. Meer avontuurlijk dus dan gewoon recht toe recht aan lopen. Niet dat dat ‘gewoon lopen’ opschiet trouwens, echt iedereen loopt te slenteren. Maar dat is natuurlijk om te genieten van de natuur, bijzondere planten te zien en de beesten niet af te schrikken.

’s Middags gingen we naar een dierenopvangcentrum. Was niet erg bijzonder maar het was beter dan niets doen. De gids had namelijk de avond ervoor gezegd dat er na de lunch niets gepland was. Raar natuurlijk, omdat we een tour van vijf dagen hebben geboekt en dan verwacht je niet dat er de laatste middag niets is te doen. Toen de gids vroeg wat we wilden doen en iemand ziplinen zei, kon dat niet. Daar moesten we dan wel extra voor betalen. We konden eigenlijk alleen een wandeling maken of gaan zwemmen. Konrad en Patrick zeiden al snel dat ze zwemmen wel prima vonden toen de gids stug vol bleef houden, maar ik werd er een beetje pissig van. In het programma stond namelijk nog het opvangcentrum maar toen ik dat zei, zei de gids dat hij daar niks van afwist. Waarom hadden we dat dan niet de eerste dag tegen hem gezegd? Dan had hij het kunnen boeken. Tja, zo werkt het natuurlijk niet. Wij moeten hém niet vertellen wat ons programma is, dan moet hij overlegd hebben met de agency. Maria viel ons hierin bij en ging een goede discussie met hem aan, en daardoor konden we er volgens mij toch heen.

De laatste dag waren we trouwens nog met z’n vieren over. ’s Avonds spelletjes gedaan (kaarten, mens erger je niet en ezelen) en toen zat onze laatste dag er helaas alweer op :(.

De volgende dag vertrokken we om half acht richting Puerto Maldonado, konden we nog heel even over het marktje lopen en daarna moesten we helaas voor tien uren de bus in. Helemaal geradbraakt kwamen we in Cusco aan en konden we eindelijk ons comfortabele bed opzoeken.

De volgende dag hadden we ’s avonds afgesproken om met z’n vieren uiteten te gaan. We gingen naar het restaurant ‘the Fallen Angle’, en dat was echt geweldig ingericht. Ik heb helaas geen camera mee maar ik zal het kort proberen te beschrijven. Er waren tafels die bestonden uit een glazen plaat die op een badkuip lag, en in die badkuip zwommen vissen. Voor de wc was er geen verdeling tussen jongens en meisjes, maar je moest kiezen tussen duivel of engel. Het restaurant had veel verschillende ruimtes die anders ingericht waren: de muren geverfd, het plafond bijzonder en overal hele leuke schilderijtjes. Echt heel bijzonder. (Pap en mam, hier moeten we zeker gaan eten als jullie komen!) Ik had voor het eerst alpaca (lama) gegeten omdat Patrick en Konrad zeiden dat als je het ergens lekker wilde eten, je hier moest zijn. En ze hadden gelijk, heel zacht vlees en super lekker. Beviel mij beter dan de andere peruaanse specialiteit cavia.

Daarna zijn we de heerlijke cheesecake bij the Cross Keys gaan eten en toen kwam Enrique ook nog langs. Als er ergens een feestje is, is hij van de partij natuurlijk. Daarna zijn we nog naar Piscuo (oid) geweest. Een bar/ restaurant voor de hippe Peruanen. Hier was ook een liveband en ze speelden gelukkig Engelse muziek. De tijd vloog voorbij en voor we het wisten was het al half twee! .. Tijd om een discotheek op te zoeken. Wat ik eerst niet leuk vond (iedereen is klein!!), maar later wel grappig, was dat er op een gegeven moment ook salsa muziek wordt gedraaid. En echt iedereen gaat dan met elkaar dansen, ookal kan je er niks van. Het was een erg leuke avond geweest, en raar als je dan ‘afscheid’ moet nemen met de gedachte dat je deze mensen waarschijnlijk nooit meer zult zien.

Goed, dit was weer een heel verhaal. Ik ga nu weer lekker onder mijn dekentje op de bank kruipen en lekker thee drinken en tv kijken met Iris. Oja, want (dat was ik nog vergeten) ik ben verhuist!