Nieuwe projecten

Vorige week maandag waren we onverwachts vrij (de deuren waren gesloten) van het vrijwilligerswerk. ’s Middags zijn Iris en ik samen met Enrique bij het project ChaskaWasi gaan kijken. ChaskaWasi is een huis een klein uurtje (in de ‘spits’) met de bus buiten het centrum van Cusco, waar rond de 30 kinderen wonen. De kinderen hebben de leeftijd van 6 tm 20 jaar schat ik, en zijn allemaal verstandelijk en/of lichamelijk gehandicapt. Zij wonen hier omdat ze geen ouders hebben, hun ouders hen niet kunnen verzorgen of ze achtergelaten zijn in het ziekenhuis of op straat. Sommige van hen hebben daarom zelfs geen identiteit! De eerste keer dat we er binnenkwamen waren de kinderen direct enthousiast en kwamen op je af rennen, maar het was ook een nare situatie. De vrouw die ons rondleidde vertelde verschrikkelijke verhalen over kinderen en waarom ze er woonden. Er is één jongetje die boven de hele dag op bed ligt met een infuus om eten binnen te krijgen. Hij kan niet opstaan, niet praten, niets begrijpen, helemaal niks. Ze weten niet of hij zich bewust is van zijn situatie, maar ik hoop eigenlijk van niet. Wat trouwens wel een geluk bij een ongeluk was, is dat zijn bloed naar Duitsland op zal worden gestuurd voor onderzoek. Hopelijk krijgen ze dan meer duidelijkheid. Verder is het een arme plaats waar ze soms niet eens genoeg geld hebben voor de huur of eten. Aan dit project zijn dan ook al verschillende donaties gegeven waar ze (terecht) heel blij mee zijn. De koks zijn trouwens drie dove jongens die daar eerst ook hebben gewoond en er nu zijn gaan werken.

Vandaag om half negen zaten we in de bus erheen en stapten we, zoals ons opgedragen door Enrique, de laatste halte uit. Maar we herkenden niks meer! Waar was dat kraampje? Waar was die straathoek? Waar was dat gebouw met de witte muren? Op gevoel zijn we een stukje naar beneden gelopen en wat straten in gegaan en bijna voor het eerst liet ons richtingsgevoel ons niet in de steek, we vonden waar we moesten zijn!
Toen we aanbelden deed een vrouw nogal argwanend over, want de combinatie nieuwe vrijwilligers/ Enrique/ vandaag kwam haar niet bekend voor. Nadat we het eenmaal uitgelegd hadden weten te krijgen in ons (helaas!!) gebrekkige Spaans, legde zij ons uit wat het plan was voor vandaag. De meeste kinderen waren naar school en kwamen pas rond half twee terug, maar nu was er een groep van tien kinderen waar we op konden letten en mee konden spelen. Om tien uur zouden ze gewassen worden, daarna vrije tijd en dan eten.

Ik vond het erg lastig vandaag. Je kent de kinderen nog niet goed genoeg om te weten hoe ze reageren op wat, wat ze begrijpen, wat ze kunnen doen en waar ze absoluut niet tegen kunnen. Er was één meisje direct heel enthousiast, kon wel redelijk praten en wilde spelen. Ik nam een ander meisje bij de hand die niet goed kon praten, niet zelfstandig kon lopen, niet echt iets kon begrijpen (bijvoorbeeld met de bal rollen) en alleen klanken uitstootte als het haar niet zinde. Ik was al gewaarschuwd dat puedegritar (schreeuwen), maar toen ik haar meenam en ze het trapje niet af durfde, schrok ik toch wel heel erg van het geluid dat ze maakte. Gelukkig kwam Iris me direct helpen en samen hadden we haar in het gras gelegd. Verder is er nog één jongen (rond de 16 jaar) waar we ook voor zijn ‘gewaarschuwd’: hij schreeuwt, slaat, bijt en knijpt. Nou, ik heb het gemerkt. De eerste keer dat hij mijn elleboog greep, waarschijnlijk alleen maar onschuldig om mijn aandacht te krijgen, schrok ik me kapot. En trouwens elke keer. Hij grijpt je best wel stevig beet en komt dan over je heen vallen. Als je rechtop staat en hij pakt je handen, wees dan ook op je hoede, want dan laat hij zich zonder pardon op de grond vallen. En aangezien hij niet bepaald licht is, kon ik de eerste paar keren nauwelijks mijn evenwicht bewaren.

Op een gegeven moment kwam er een jongen binnen die daar ook schijnt te werken en uit Spanje komt (zo’n mazzel, dan kun je dus zonder moeilijkheden in andere spaanstalige gebieden met iedereen communiceren!), maar hij deed niet veel meer dan kletsen met de begeleidster en op zijn mobiel zitten. Maargoed, hij vertelde dat de jongen (Manuel) die dus bijt, ook Hepatitis heeft. Ik weet eigenlijk niet precies wat dit inhoudt voor ons, maar ik wil liever niet gebeten worden of bloed van hem in een wondje van mij krijgen.

Het wassen was ook raar/heftig/naar om mee te maken voor de eerste keer. De zeven meisjes kwamen naar de slaapkamer, jij moest ze helpen uitkleden, dan moesten ze in de rij voor het bad gaan staan en werden ze met (natuurlijk, zoals altijd hier) koud water gewassen. Ze stonden allemaal te bibberen en het was gewoon een naar beeld om te zien. Maargoed, beter om de dag gewassen dan helemaal niet natuurlijk. Daarna moest je ze helpen afdrogen en aankleden. Hier moest ik me wel even overheen zetten, gewoon die sokken en onderbroeken oppakken en weer aantrekken, zonder na te denken over alle vieze dingen die er wel niet in/aan kunnen zitten.

Zoals jullie merken aan de lengte van het verhaal over vandaag, vond ik het nogal ‘heftig’ om mee te maken. Ik ga twee of drie keer per week op dit project helpen en hoop dat het snel went en gemakkelijker gaat. Ik vind het moeilijk omdat ik hun reactie niet ken maar dat komt vanzelf. Soms schrik ik nog van hun reacties en ik weet dat dat niet hoeft, omdat zij het waarschijnlijk goed bedoelen/ onbewust doen, maar dat vond ik zeker deze eerste dag lastig.

Vorige week dinsdag hebben we het project Corazon bekeken. Dit is een clubhuis voor kinderen uit de arme wijken van Cusco. Hier worden ze vermaakt, leren ze Engels en krijgen ze bijbelles. We waren er op dinsdag maar toen was het sportdag, dus waren er geen kinderen. Daarom besloten Iris en ik om op vrijdagmiddag terug te gaan om te kijken hoe de kinderen waren en of we onszelf er zagen werken. En ja, ik zie mezelf er wel werken (morgen begin ik). De kinderen waren wat ouder (6-18 jaar), maar dat lijkt me juist leuk omdat ik op die manier wat meer Spaans leer spreken. Van 16.00 tot 17.00 uur hebben ze vrije tijd en het laatste uur (ik weet het, kort!) wordt er een activiteit georganiseerd. Gisteren hadden we een meeting van het project, met Liz (de leidinggevende voor de kinderen), Kerrie (regelt vrijwilligers/ directrice van het project) en één andere vrijwilligster, waar we besproken wat er komende week gedaan gaat worden. Dit wordt opgeschreven op een kalender en zo gaat dat iedere week. Wel goed dus, omdat het project echt gestructureerd is en goed geregeld. We zullen er niet een dag binnenkomen en geen idee hebben wat we moeten doen. Ik kijk er naar uit om morgen te beginnen, ben erg benieuwd. Ik weet al dat we met de ‘kleine’ kinderen (tm 10 jaar) een rainstick gaan maken (wc rol met macaroni en beplakken), dus dat kan alleen maar leuk worden.

Vorige week vrijdag hebben we het laatste project, Qosqo Maki, bekeken. De man die ons rondleidde, Coco, was erg enthousiast en heeft ons bij een uur door dat huis weten te slepen. In de eerste kamer, de kamer waar de kinderen die binnenkomen om geregistreerd te worden, heeft hij al bijna een kwartier staan praten over één A4-tje. Hoe het rooster werd ingevuld en wat ieder symbool betekende. De jongens komen namelijk rond 8u ’s avonds binnen, registeren zich, leggen geld apart als ze dat willen wat ze die dag verdient hebben door op straat te werken, kunnen wat eten en spelen tot ze op bed gaan. De (voornamelijk) jongens zijn 12 tot 18 jaar en hebben geen huis om in te wonen. Als Qosqo Maki ze niet opving, moesten ze op straat slapen. Opzich een goed project, de jongens bespreken problemen met de leidinggevende en met elkaar en proberen elkaar te helpen, maar niets voor mij. Hoe kan ik een kind met zulke grote en voor mij onbekende problemen, goede raad geven met mijn weinige Spaanse taalvaardigheid? Dat gaat dus nooit werken. Maar ze hadden daar wel een bibliotheek die gesloten was omdat er geen personeel was die er kon werken. Of wij dat wilden doen? Ja natuurlijk, maar dan moet er wel een soort lerares aanwezig zijn die ons wegwijs kan maken én kan helpen met dingen uitleggen, want samen zijn wij niet in staat de kinderen voldoende te helpen. Hier wordt aan gewerkt, en hopelijk kunnen ze iemand vinden. Ik hoop het heel erg, want het lijkt me leuk om er te werken. Om met de kinderen te kunnen praten, ze dingen te kunnen leren en om natuurlijk vaker Spaans te spreken. Ik weet niet wanneer dit bekend al zijn, maar ik neem aan dat als we terugkomen uit Bolivia, dat het dan geregeld is (of niet).

Aanstaande vrijdag gaan Iris en ik namelijk Gerda opzoeken in Bolivia. Zij woont nu in Sucre dus na onze paar dagen in La Paz en een tripje naar de zoutvlaktes (Uyuni), verblijven we in een hostel daar. Het wordt wel een hel om er te komen. We doen alles bij bus (gaan we morgen boeken) en zijn van de negen dagen dat we onder weg zijn, maar vijf nachten in een hostel. De rest van de nachten brengen we door in de bus :(.. hopelijk lukt het me om wat te slapen daar. Ik ben erg benieuwd naar het land Bolivia, de cultuur, de mensen, het eten en of het echt verschilt van Peru, dus ik heb heel veel zin in deze reis!

Zondagavond ben ik samen met Medy, Iris, Fabiënne (woont nu in het huis van Eddie. Loopt haar coschappen in Cusco) en Sharon (oudere vrouw uit de VS, woont nu in Costa Rica en gaat regelmatig naar Cusco omdat ze het een mooie stad vind. Is er nu zes weken voor Spaanse les) ’s avonds uiteten gegaan. Maar we mochten het niet te laat maken want.. de volgende ochtend hadden we afgesproken om met Eddie te gaan sporten. Dit keer niet hardlopen om zes uur, maar om twintig over zes in de sportschool zijn om een les spinning te volgen. Iris en ik waren er keurig om twintig over zes, maar zowel de leraar als Eddie was niet op komen dagen! Flink balen dus, aangezien ik zo ’s ochtends vroeg vaak al niet in een al te best humeur ben. De leraar was helemaal niet gekomen (ook de les van kwart over zeven niet), dus gelukkig dat er nog een andere groepsles was: ‘Full Body’. Echt verschrikkelijk als ik het mag zeggen. Sowieso vind ik steps al een stomme les, dit was echt het toppunt. Supersnelle salsa muziek met pasjes waar je voeten van in de knoop raakten. Naast deze typisch zuid amerikaanse pasjes, moesten we ook delen uit de videoclip van K3 dansen. Armen in de lucht en zwaaien, met je handen rondjes draaien om elkaar (moeilijk uit te leggen maar ehm, maak je handen tot twee vuisten, hang ze boven elkaar (knokkels van ene hand bij pols van andere hand) en dan om elkaar heen draaien) (ja, bijna de ergste ‘dansbeweging’ die er bestaat) en enorm veel en soepel met je heupen rondzwaaien. En dan te bedenken dat er ook nog een les ‘Baile’ is, alleen dansen dus! Pff, ik hield deze pasjes al nauwelijks bij! Maar we gaan het wel uitproberen want misschien is het wel heel leuk en we zijn natuurlijk niet voor niets lid geworden.

We zijn ook naar de kapper geweest afgelopen weken. Het was de enige, en super goedkope kapper die we konden vinden. Helaas.. Want ik denk dat geen van deze vrouwen een kappersopleiding had gevolgd. Iris ging eerst en terwijl zij er al vijf minuten zat kwam er een andere kapster binnen. Ik werd in de stoel gezet, knip knip en klaar. En dat serieus binnen 1 minuut. Ik was zelfs eerder klaar dan Iris! Ze ratste met de (huis tuin en keuken)schaar door mijn haar en mijn lok is nu zo kort dat hij telkens in mijn ogen valt/ niet bij mijn staart in kan. En recht knippen kunnen ze ook niet. Achja, hopelijk groeit het snel weer bij!

Ik ga zo proberen er foto’s op te zetten en hoop dat mijn harde schijf me deze keer (en dat zal dan de eerste keer zijn!) me niet in de steek laat. Dan staan er ook wat foto’s van het appartement op. Een leuk huisje en ik heb het er erg naar mijn zin, op de koude douche, kapotte oven en laag plafond op mijn kamer, na. Oja, en de gore bende die het is nadat er al bijna vijf weken niet is schoongemaakt. Afgelopen week hebben we ook schoonmaakspullen gekocht (die zijn er niet eens! Net als een nieuwe handdoek/ theedoek niet) dus binnenkort gaan we het flink onder handen nemen. En dat mag ook wel want het is echt blegh, ongelooflijk.